เหนือปฐพี

เธอมันก็แค่นางบำเรอ ไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาต้องการจะให้เป็นแม่ของลูก
“คุณจะตรวจดีเอ็นเอก่อนไหมคะ จะได้สบายใจ” น้ำเสียงของเธอยังคงหวานใสอยู่เหมือนเดิม
“ดีเอ็นเอ… มันก็ชัดอยู่บนหน้าลูกแล้วไงหวาน”

“คุณลุงหนาวเหรอคะ ให้หนูกอดไหม คุณแม่บอกว่าเวลามีคนบอกเราว่าหนาว เพราะเขาอยากจะให้เรากอด” ปกติปฐพีไม่ใช่คนรักเด็กสักเท่าไหร่ แต่พอเห็นเด็กผู้หญิงวัยสี่ขวบหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักคนนี้แล้วก็อยากจับมากอดจับมาฟัดแรงๆ

พอคนตัวเล็กพูดจบก็ก้าวเข้ามากอดเขาทันที เหมือนเธอเองก็ต้องการความอบอุ่นจากเขาด้วยเช่นกัน 

“อุ่นจัง” ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ เขากอดตอบคนตัวเล็กในอ้อมให้แน่นกว่า 'ลูกสาวใครทำไมถึงน่ารักแบบนี้' ชายหนุ่มนึกในใจพร้อมกับสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ เผื่อว่าคุณพ่อคุณแม่ของหนูน้อยจะอยู่แถวนี้

“น้องแก้มใสหายมาอยู่ตรงนี้นี่เอง ทำไมไม่เดินตามคุณครูกับเพื่อนๆ เข้าไปข้างในล่ะคะ” น้ำเสียงใจดีของคนที่ชายหนุ่มคิดว่าเป็นคุณครูของโรงเรียนอนุบาลดังขึ้นอย่างโล่งใจ

แก้มใสงั้นเหรอ ชื่อน่ารักๆ กับริมฝีปากจิ้มลิ้มแบบนี้ทำให้ 'ใครบางคน' แวบเข้ามาในสมองเขา แต่พอมองตาของคนตัวเล็กให้ชัดๆ มันกลับยิ่งคุ้น... คุ้นมาก เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่งแต่ก็นึกไม่ออก 

“แก้มใสเดินตามคุณลุงคนนี้มาค่ะคุณครู คุณลุงเขาหนาว”

"รีบตามเพื่อนๆ ไปเถอะค่ะ เพื่อนๆ รอหนูอยู่ เราจะได้ขึ้นไปเล่นที่สวนน้ำกับสวนสนุกข้างบนกัน"

“ไป… เดี๋ยวลุงจูงขึ้นไป” ปฐพีรู้สึกถูกชะตากับน้องแก้มใสคนนี้เหลือเกิน นอกจากหน้าตาของเธอจะน่ารักมาก หนูน้อยคนนี้ยังขี้อ้อนและกอดอุ่นมากอีกด้วย

“เจ้าของโรงแรมให้เกียรติจูงขึ้นไปส่งด้วยตัวเองเลยนะเนี่ย” ครูสาวพูดแซวพร้อมกับแอบหยิกพวงแก้มยุ้ยเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว

ปฐพี ปริยากรเทวา ใครๆ ก็รู้จักเขา เขาคือเจ้าของโรงแรมใหญ่โตหรูหราใจกลางกรุงเทพมหานคร โรงแรมเพียงแห่งเดียวที่สร้างสวนสนุกกับสวนน้ำไว้ตรงชั้นบนสุด 

“แก้มใสสมชื่อเลยนะ ใครตั้งชื่อให้ครับเนี่ย”

“คุณแม่ค่ะ คุณแม่ชื่อแก้มหวาน”

“นอกจากจะน่ารักแล้วยังคุยเก่งอีกนะเรา เดี๋ยวก่อน! คุณแม่ชื่ออะไรนะ”

“แก้มหวานค่ะ คุณแม่แก้มหวานของหนูสวยมากๆ เลยนะคะคุณลุง”

แก้มหวานงั้นเหรอ...